کم تر کارگردانی رو می توان سراغ گرفت که واسه همه اقشار سنی، کودک، نوجوون و بزرگسال، تا این حد محبوب باشه. «مرضیه برومند»، کارگردان، بازیگر و عروسک گردان پیش کسوت رو اگه بزرگ ترها، با سریال های «آرایشگاه قشنگتر»، « خودروی تهران ۱۱»، «هتل» و … می شناسن، کودکان هم با کارای عروسکی «مدرسه موشها»، «شهر موشها»، «خونه مادربزرگه» و «زی زی گولو» می شناسن و هنوز، عروسک گردونی های اون، نوع کارگردانی اش و حتی صداش، واسه خیلی ها، خاطره انگیزه.
سال ۱۳۷۴، برومند، به فکر ساخت مجموعه ای درباره دوستی آدم و عروسک افتاد. رسیدن به دنیای تخیلی و زندگی در فانتزی، موهبتی بود که بچه های دهه ۷۰ تونستن با مجموعه «زی زی گولو»، به اون برسن.به طور قطع یادآوری خاطرات ساخت این مجموعه، از زبون کارگردانش و دونستن رازهای اون، واسه هممون، جذاب هستش.
حالا ۱۷ سال از اون روزا گذشته س و مجموعه عروسکی زی زی گولو در کنار یه عالمه از آثار تلویزیونی دهه ۶۰ و ۷۰، وارد بازارهای فرهنگی شده و امکان دیدن دوباره این مجموعه واسه هممون جفت و جور شده. دوست دارین به دنیای شیرین و عروسکی زی زی گولو قدم بذارین و دوباره خاطرات اون روزا رو تکرار کنین؟
برومند، درباره طرح قصه زی زی گولو و این که از کجا به ذهنش رسیده، اونم وقتی که تجربه حضور عروسک درمیون آدم ها، خیلی جا نیفتاده بود، عقیده داره: «اولین بار، «ایرج محمدی»، پیشنهاد ساخت اینجور مجموعه ای رو داد. ما، قبلا با هم کار کرده بودیم و روحیات هم رو می شناختیم. با حضور «کاظم اخوان»، نویسنده این مجموعه، عزممونو جزم کردیم قالب جدیدی رو طراحی کنیم که یه عروسک وارد زندگی ما شه و با قدرت جادویی اش، ما رو حیرت زده کنه. شخصیت اصلی مجموعه، عروسکی بود که تا اون موقع، مانند اون رو نداشتیم.»
اون درباره ایده تولد شخصیت زی زی گولو می گوید: «زی زی گولو، خلاصه ای از اسم شخصیتی به نام زی زی گولو آسی پاسی دراکوتا تابه تا بود که موجود عجیب و غریبیه. ما نمی خواستیم اون اسم، اسم جونور یا موجود عجیب و غریب و تخیلی باشه که شاید در ادبیات فولکلوریک ما هست. این قصه، واسه خانوم نویسنده ایه که این شخصیت، از اون بیرون میاد و زندگی کردن رو شروع می کنه. بخاطر این، می خواستیم این موجود، به طور کامل تخیلی و فانتزی باشه. مشخصه که این عروسک، نباید مثل شخصیت دیگری می بود و حتی بیانش هم باید متفاوت می بود؛ البته نوع ساختاری که «عادل بزدوده» در نظر داشت و طراحی ای که واسه این شخصیت کرد، واقعا به یادماندنی شد.»
نکته مهم در این مجموعه، سهم فانتزی در اون هستش و این که طوری پرداخته شده که بعضی وقتا ما، یادمون می رفت که این عروسک، واقعی نیس. خانوم نویسنده و آقای پدر، با آقای اقبالی و خونواده اش، با هم زندگی می کنن و زندگی شون در جریانه، اما اتفاقاتی که براشون می افتد، به طور کامل فانتزی و خیالیه؛ بدون این که ما تعجب کنیم. علتش اینه که ما، این فانتزی رو به بطن زندگی آوردیم و قوت پرداخت اون، عالی بود.»
قرار بود زی زی گولو بتونه هر چیزی رو که اطرافیانش می خواهند، برآورده کنه؛ یعنی همون تصور بچه ها که دوست دارن هر بار که چیزی رو می خواهند، با یه اجی مجی کردن، به همه خواسته هاشون برسن. زی زی گولو، تجسم عینی این آرزوها بود و همین باعث لذت بردن ما شده بود.
آقای پدر و خانوم نویسنده، می شه من بچه شما باشم؟
یکی از مهم ترین ویژگی های این مجموعه عروسکی، حضور بازیگرانی بود که درست انتخاب شده بودن. «لیلی رشیدی»، «امیرحسین صدیق»، «مریم خوشبختی»، «رضا فیاضی» و…، همه عالی بودن. برومند دراین باره می گوید: «همیشه، واسه انتخاب بازیگران، سراغ اون هایی می روم که حتما از نظر فکری، به هم بخوریم؛ یعنی اون ها، نگاه شون به کودک رو با ما آغشته کرده باشن. آدم هایی که ازشون اسم بردین، در زمان خودشون، در کار کودک، شناخته شده بودن و نگاه شون به فانتزی و تخیل، عالی بود. دو شخصیت اصلی این مجموعه، زن و شوهر جوونی هستن که اون زمان، دلم می خواست چهره های کم تر شناخته شده ای باشن. امیرحسین صدیق، خیلی چهره نبود و از شاگردان «هرمز هدایت» بود که به ما معرفی شد. لیلی رشیدی هم که خواهرزاده خودم بود و به خاطر استعدادی که داشت و بازی های کودکانه اش، همیشه در ذهنم بود. بقیه هم هم کاران قدیمی و دوستائی بودن که با هم کار کرده بودیم؛ البته خوش حالم که در این مجموعه، با دوستائی چون «رضا بابک»، «محمود بصیری» و «مهتاب نصیرپور» هم کار کردم.»
اگه یادتون باشه، قرار شد این کار، اول، در نوروز سال ۷۵ پخش شه و شاید به خاطر همین بود که یه دفعه، همه نگاه ها به این سمت اومد که برومند، یه عروسک عجیب و غریب و بامزه ساخته. یادمه اون زمان، همون تکیه کلام زی زی گولو هم خیلی سر زبون ها افتاد و این نشون می داد که هم بچه ها و هم پدرها و مادرها، این شخصیت رو دوست دارن. برومند عقیده داره که تا حدودی، به نتیجه کار، مطمئن و راز جذب مخاطب رو بلد بوده؛ چون زبون مخاطب رو می شناخته س.
سال ها از اون روزا گذشته و نگاه بچه ها و نگاه برنامه سازان، خیلی تغییر کرده، اما آثاری چون مدرسه موشها، شهر موشها، خونه مادربزرگه و زی زی گولو، هم اونقدر، به عنوان بهترین اثر کودک، در فروشگاه ها عرضه می شه و هر بار دیدنش، واسه بچه ها و بزرگ ترها، لذت بخشه؛ چون به باور برومند: «بچه ها، بهترین کسائی هستن که به اثر پدیدآورندگانش، نمره میدن. شاید خیلی ها، عادل بزدوده رو نشناسن، ولی عروسک زی زی گولو رو همه می شناسن. شاید همه، «آزاده پورمختار» رو نشناسن، ولی مطمئن هستم اگه فردی، در هر جایی، صدای زی زی گولو رو بشنوه، فوری فهمیده باشه که این صدا، مال چه شخصیتیه. این همون موندگاری یه اثره. این مهم نیس که چه قدر برنامه واسه کودک ساخته می شه، بلکه این مهمه که برنامه ای که ساخته می شه، مهم باشه تا مخاطب رو با خود همراه کنه و به نگاش به زندگی، احترام بزاره و البته در تربیت بچه ها و دونستن بیش تر از زندگی شون، اثر داشته باشه.»
